Het theekoepeltje zag ik eerst.
Toen verscheen vanachter de Wassenaarse bomen een villa met rieten dak, erkertjes en geen smoezelig stoepje maar een imposant toegangshek. Voor de oprit stond een bord: te koop.
Dat trof. Want wij zijn als familie al een tijdje op zoek naar een gezamenlijke woning. Het kwam ter sprake bij een zomers samenzijn: één huis voor ons allen. Als we dan oud en krakkemikkig werden, konden we elkaar voorzien van gezelschap, kopjes thee en bonbonnetjes.
Mijn zus deed diezelfde avond een voorzet en stuurde in de familieapp een linkje naar een landgoed dat te koop stond in het oosten van het land. Zij de villa, mijn broer de kloeke schuur. Voor mezelf had ik het koetshuis bedacht. Het ging niet door, want de tuin vonden we te klein.
Maar dit landhuis met acht slaapkamers en vier badkamers stond, zo las ik thuis op Funda, op een perceel van 5.069 m3. Ik scrolde door de foto’s waarop de handdoeken wél keurig opgevouwen waren en de bladeren van de monstrera géén gele punten hadden. Daarna bekeek ik de video: Gravestate Makelaardij presenteert. Ik ging er eens even goed voor zitten.
Op pianomuziek van Satie glijden zomerse wolken voorbij, boomtoppen, het rieten dak. De camera zoomt in: een man in mini-met-open-dak rijdt het grindpad op. Je ziet het niet, maar je weet: die stapt zo dadelijk langs de blauweregen onder die geglazuurde reliëftegels door naar binnen. Een entree met glas-in-lood, kroonluchters in het trappenhuis, glanzende tegels. Buiten klatert de fontein en op het terras glinsteren in de namiddagzon druppels op een fles rosé, maar binnen knispert het haardvuur, want in Oud-Wassenaar kunnen zomer en winter gewoon naast elkaar bestaan.
Prijs: 4 miljoen en een beetje.
Maar dan krijg je er dus ook het theekoepeltje bij.
11 december 2016